من وخدا

از آبشار پایین بریز و
در صحنه ی پر تلاطم قلب من پهن شو
با هم می رویم
سنگها برایمان کمین کرده اند

ماندگار

از حسادت دوستا نت
افتادی
زمین خوردی
الف قامت عاشقی ات شکست
امامن
به کوری تیر حسادت
هنوز ایستاده ام

هم آغوشی دریایی

باران گرفت به دریا
ماه تابان نیز
افتاد به رویش
باد چرخیدو
موجهارا رقصاند
بوسه های دریایی ات
جان گرفت
جان
موسیقی ستاره هاست
که تا صبح
این رسیدن را همراهی می کند...

نام تو

احساس کن که یک لب ِ تشنه و خالی این جاست
احساس کن
غرق بی رنگی یک بسته مداد رنگی
اینجاست
احساس کن
فنجان قهوه ام بی تو...
ریخت
مضطرشد چین های دامنم
نام تو
از لبه ی ترک خورده ی فنجان
درفضای سادگی ام پاشید
احساس کن تنها به خانه می آیی
دامنم
رنگ ی قهوه ای به خود گرفته
مبهوت ...سردرگمی
شاید
دیروز کسی کنارت بود!

آذوقه ی رسیدن

آب از دستانت چکه می کند
خمیر مایه ی ذهن منی
احساس یک پرنده ی به کوچ رفته ای
ماه سبز آهنگی
در سال پیوند پرنده ها
دانه های پاشیده در جلوی ایوانمی
می چینمت دسته دسته
آذوقه نزدیکیِ به تو رسیدنی

محور وجودم


قرارگاه بودنم،
جایگاه تبسم عشق.
تو بسی
کافی هستی
برای یک سلام طولانی
من پرم
از دوستت دارم های فشرده ی احساس
پرم از
نسیم انتظار صدساله
در این میان
بگو
تو
که اقیانوس تمامی احساسمی
محوروجودی ام را
کجا گم کرده ای؟
من شماره های اعداد با تو بودن را
از حفظ بودم
من از بی نهایت منفی چشمانم
تا بینهایت مثبت ِمهربانی ات
صفررا
کور شده بودم
بگو
تو
که لایه های عاشقی را
هرروز ورق میزنی
اگر که پیدا کردی
بین دو برگه ی بهم چسبیده
نام آرزو
همیشه
از نگاه دل سپردگی ات پوشیده ماند!

عجله ی عشق

اوایل
دهن باز کردی
از عشق
درسته بلعیدی ام
سیر شدی
اما هضم نمی شوم
استراحت کن

قیامت

در واپسین عهدهای ماندگاری
به آستانه ی احساست سر می نهد
سجده ی زندگی
بردردهای پی در پی
روبه اتمام است
زمان
مسخر عشقِ من وتو
تطهیردهنده ی دستهای رسیدن
دل
نزدیکتر
انگارقیامت شده است.

غذای احساسم

امشب
اگر ببارد
شاه غزلم
چه می شود؟
شب عاشقانه
که عشق را
از تحقیر
نجات می دهد
دستان عشق را محکم می گیرم
تا جوابی داشته باشم
برای دلم
دستان تو استراحت می کند
برای اولین بار به خود دست می دهم
پژواک دوستت دارم های شبانه ات
صبحانه ام را می چیند
احساست گر می گیرد در تنم
صبحانه ی داغی بود
غذای احساسم
تمام وجودت

بیا از سفر

یه بار چرخه را که دور زدم
فهمیدم آزردن دل جایی ندارد
بعد از یک سال دوری
فهمیدم باید ماند و زندگی کرد
دور از تو یک سال زندگی کردم
از قیامت چشمانت رد شدم
خاطرات تلخ
که مفهوم جهنم داشت
شعرهایم شد روی تو
در جنات روی تو را خلق کردم
ای عزیز به یاد ماندنی
قول می دم وقتی برگردی
همه اتفاقات یک چرخه دوری را فراموش کنم
خاطرات تلخ را فراموش کنم
آزردنها را فراموش کنم
دیگه خیلی بد جور کشیدم
دیگه
قول می دم
وقتی اومدی
راضیه مرضیه